Jak wydobyć siebie spod sterty niepotrzebności...?

 „Jesteśmy opuszczeni, jak dzieci i doświadczeni, jak ludzie starzy, jesteśmy zajadli i brutalni i smutni i powierzchowni – myślę, że jesteśmy zgubieni.” (E.M. Remarque, „Na zachodzie bez zmian”, 1929r.).

Jesteśmy zgubieni, kiedy nieustannie dodajemy do swojego istnienia jakiś dopisek. Jesteśmy tacy, a tacy, robimy to, czy to, czujemy to, czy to. Okej, niech będzie…A teraz skupmy się na tym, że po prostu JESTEŚMY i nagle wolność sama się pojawi.

            Czy żyjemy w świecie ciągłych, nieustannych wymagań? Wymagane od nas jest posłuszeństwo wobec jakichś reguł, schematów, ktoś ciągnie nas na lince za sobą wydeptaną drogą, wmawiając, że to jedyna słuszna… Ludzie patrzą na nas przez pryzmat tego co robimy i co planujemy, zamiast po prostu na to kim jesteśmy, jako Osoba. Te przytłaczające szablony, które ktoś próbuje przytwierdzić do naszego życia… role społeczne, pojęcia, opisy zakodowane w głowach… I teraz problem – jak spod tej sterty niepotrzebności wydobyć samego siebie?

            To wszystko, co wymieniłam powyżej to właśnie same niepotrzebne rzeczy, coś co reguluje w jakiś sposób świat zewnętrzny, ale nie powinno mieć wpływu na to, kim jesteśmy w środku. Dlaczego dzieje się tak, że ma wpływ i to ogromny? Za bardzo utożsamiamy się z zewnętrznością. Pozwalamy, żeby to ona nas tworzyła, a nie my ją. Powinno być odwrotnie.

            Człowiek, który staje przed takim dylematem zaczyna się zastanawiać, jak tego dokonać. Wie już co nieco o świadomości, o potędze teraźniejszości, o wyzbyciu się lęku przed przyszłością i przeszłością, ale nie potrafi zastosować tego w życiu. A może to wcale nie kwestia „zastosowania”?

            Gdzie powinien szukać swojego ja, utraconego w procesie dojrzewania, kiedy wpadał w różne schematy, z którymi się zaczął utożsamiać? Czy powinien obwiniać otoczenie za to, że „stał się” (przynajmniej w oczach innych) tym, kim wcale nie chciał być? Na pewno nie – to nie wina społeczeństwa, że torujemy sobie drogi, a potem ciągniemy nimi niewinnych i niczego nieświadomych ludzi. Każdy powinien zbudować własną i to do tego winniśmy go zachęcać. Jednak osoba zagubiona pod ową stertą niepotrzebności naprawdę czuje się w nieodpowiednim miejscu. Eckhart Tolle pisał wprost, że jeśli mamy taką możliwość to powinniśmy natychmiast zmienić sytuację w jakiej się znajdujemy. Po prostu – nie pasują ci te studia, zmień je czym prędzej; nie chcesz tej pracy – uciekaj i szukaj innej. Lecz kiedy nie mamy wyboru, czyli na przykład praca zapewnia nam pieniądze i to one są głównym motorem działania, bo powiedzmy chcemy uzbierać na podróż, to jedyne co możemy zrobić, to zaakceptować miejsce, do którego trafiliśmy. Zawsze podziwiałam mojego Tatę za to, że dla rodziny poświęcił całe swoje życie. Wyjechał bowiem za granicę nie znając wcale języka i do dziś pracuje ciężko, abyśmy mieli za co żyć. Podziwiam go i zarazem nie potrafię pojąć ogromu poświęcenia z jego strony. To mnie wręcz przerasta. Zastanawiam się, jak on może akceptować to wszystko – że praktycznie całego siebie poświęca pracy i pieniądzom. W pewnym momencie dotarło jednak do mnie, że to właśnie siła poświęcenia, która nie wymaga nic w zamian oprócz szacunku i wdzięczności. To postawa, którą Tata przyjął nie tyle z akceptacji swojego losu, jako ojca, ale z miłości do rodziny i chęci zapewnienia im godnych warunków do życia. Czy to nie jest wspaniałe?

            I niech będzie to przykładem na to, jak należy akceptować sytuację, w jakiej się znaleźliśmy. Czasem bowiem nie ma wyboru i wtedy człowiek staje przed wielkim krokiem ku boskości – musi zaakceptować coś wcale nie dla siebie (bo jeśli chodzi tylko o egoistyczne potrzeby to możemy bez problemu zmienić swoją sytuację), ale dla innych.

            Wracając jednak do głównego problemu – sterty niepotrzebności zakrywająca nasze prawdziwe Ja. Kiedy już zaakceptujemy, albo zmienimy sytuację, która powoduje naszą apatię i złe samopoczucie w życiu, powinno być łatwiej. A może to wszystko diametralnie zmieni? Może to właśnie tego potrzebujesz – zmiany, albo akceptacji? Zapytaj sam siebie i szczerze odpowiedz. Dlaczego robisz to, co robisz i czemu nie masz w sobie siły, żeby poświęcić się prawdziwej pasji, albo prawdziwemu poświęceniu? Jeśli to, co robisz dla siebie wynika z jakichś ról społecznych, których ktoś od ciebie wymaga, zmień to czym prędzej, albo zaakceptuj i poświęć się tej roli. Nie rób nic wbrew sobie.

            Chcę powiedzieć, że to, kim jesteśmy w oczach innych ludzi, nawet – a szczególnie – obcych, wcale nie jest naszym własnym wyobrażeniem o sobie. W pierwszym kontakcie z Osobą, albo w obserwacji jej z dystansu, dostrzegamy jedynie to kim jest w świecie. W jakiś sposób definiujemy ją. Lecz kiedy mamy szansę obcować z Osobą, rozmawiać, albo po prostu słuchać, nagle dostrzegamy wszystkie czynniki, które uformowały ją w tym kim jest. W jej twarzy zaś zauważymy to, co czyni z niej Osobę samą w sobie – taką bez tych wszystkich społecznych dodatków i uwarunkowań, które stroją ją niczym choinkę. I w każdym człowieku jest ten ukryty pierwiastek Ja, którego nie widać na pierwszy rzut oka. I uwierz – jest też w tobie i widzą go wszyscy ludzie, jakich spotykasz. To działa na zasadzie lustra. Kiedy patrzysz w oczy jakiejś osobie, widzisz jej duszę i prawdę o niej, a równocześnie jest to twoja dusza i twoja prawda. Na poziomie Ja nie ma rozróżnienia. Właśnie tam topią się wszelkie uwarunkowania, schematy.

            Dla przykładu podam rozmowę – uwielbiam patrzeć ludziom prosto w oczy, kiedy mówią. Słucham ich uważnie i patrzę w oczy. Czasem przyłapuję się na tym, że zupełnie zatracam się w spojrzeniu, w duszy człowieka i ucieka mi gdzieś sens rozmowy. Robię tak często przy spotkaniach towarzyskich, gdy ktoś opowiada nic nieznaczącą anegdotkę, historyjkę, która w jakiś sposób wpłynęła (nieświadomie) na jego postawę życiową. Patrzę mu w oczy i myślę sobie, że nie nie ty jesteś naprawdę fantastycznym człowiekiem, daj spokój tym opowieściom. Jesteś tu. Jesteś teraz. Nic nie czyni z ciebie gorszego, nikt nie czyni z ciebie kogoś innego, kogoś za kogo być może się uważasz…

            Nasze wewnętrzne, najgłębsze Ja jest niczym okulary na nosie Hilarego. Naprawdę! Inni będą je widzieć, ale my możemy je tylko poczuć – w końcu bowiem dzięki nim cokolwiek widzimy, bez nich bylibyśmy ślepi. Bez naszego Ja wcale by nas nie było. Skoro więc żyjemy, oddychamy i rozmyślamy, to znaczy, że jesteśmy. To nie żadne „cogito ergo sum”, to po prostu bycie. Jeśli jesteś, to znaczy, że masz swoją wspaniałą, bogatą duszę. I zapamiętaj -  jest jak okulary – dzięki nim widzisz, choć je same zobaczą na tobie (w tobie) tylko inni ludzie.

            „... nie muszę jej szukać. Ona tu jest. We mnie. Przez cały czas… tu jest.

Ale jak ją wyciągnąć „na powierzchnię”, jak ją wyciągnąć z siebie?

Może wcale nie trzeba jej wyciągać? Czy ktoś wyciąga na wierzch to, czym wypełniony jest tort? Na wierzchu jest pięknie wygładzona masa, która jest właściwą tobą i nie potrzebuje jakichś udziwnień z wnętrza, bo sama siebie idealnie prezentuje. Gorzej, jak imitując to wnętrze przykrywać się będziesz tonami lukru. Nie dość, że tym nieświadomie ukrywasz prawdziwość, to jeszcze ją nieudolnie podrabiasz.

Ale jak ściągnąć ten lukier?! Nawet nie wiem gdzie go szukać? Co zrobiłam źle, że źle się czuję…

Nie ściągać, po prostu przestać go zakładać!!!

Żadnego lukru…

Żadnego kłamstwa…

Spojrzeć na czystą prawdę. Na czystą mnie. W Jego oczach. A potem oczach wszystkich innych…”[1]

            Jednak co jeśli ten lukier ktoś nam nakłada? To proste – ciągle się będzie działo. Bo czy my nie nakładamy go innym? Nasze wyobrażenia i oczekiwania właśnie sprawiają, że inni czują się zobowiązani, a nawet uwiązani przez schemat, w jaki próbujemy ich wpasować! Na to nie ma rady – tak się będzie działo zawsze. Nie traktujmy tego, jak kary. To normalne, że rodzice, przyjaciele, ukochany będą czegoś od ciebie oczekiwać. Jedyne, co musisz robić to nie przejmować się tym, zaakceptować i przede wszystkim nie utożsamiać się. Jeśli będzie coś, co możesz robić dla drugiej Osoby – rób to. Ale kiedy będziesz czuł się źle i niekomfortowo, przestań. Pamiętaj, że to ty masz tworzyć świat, a nie on ciebie. I twoje Ja nigdy nie zostało naruszone jakimikolwiek ograniczeniami, czy schematami. To twoja zewnętrzność coś tam odbiera, zapisuje, koduje, ale nie prawdziwy ty. Prawdziwy Ty potrafi stopić ten lukier w procesie uświadamiania, nie walcząc z nim, a po prostu się do niego nieprzywiązując. Ty jesteś jeden i potrafisz kierować się swoim sercem, sumieniem, Dobrem, które jest w tobie.

Wzleć. Nie bój się. Twoje Ja zawsze było w tobie. Nigdzie nie uciekło, nikt go nie zgładził. Jesteś sobą ilekroć pytasz kim jestem i ilekroć zastanawiasz się, jak odnaleźć siebie. Jesteś TU i jesteś JEDEN – prawdziwy. 

---

[1] Fragment „Na początku była ciemność, cz. 2” mojego autorstwa, dialog/monolog z samą sobą, nad którym pracuje się przez całe życie : )