Świat Obok

Rzeczywistość jest. Prostota nie zna myśli, a słowo pisane łatwiej unika bełkotu. Chyba, że Cisza przemawia przez skronie, wylewa się ciepłym strumieniem powietrza. Obecna zawsze w tle wydarzeń, pozwala snuć baśnie o Miejscach. A w nich rośliny nadzwyczajne, piętrzą się w swej bujności ku górze. A w nich szerokie pustynne lądy otulone Słońcem, myślane bez końca w myśl lekką, bez złudzeń. Myśl czystą jak papier, w białej komnacie rozpostartą, falującą niczym skrzydła motyla na wietrze - i tylko.  Bywa myśl ciężka jak kamień, rzucony solidnie na dno oceanu, rozbijając struktury złudzeń, lecz niepostrzeżenie tworzy też kolejne. Ta płynność zmienności w horyzoncie zdarzeń, jak słowo dobrane z precyzją chirurga. Trafia w miejsca niepoznane, więc odkrywa. Subtelne miękkością leśnego mchu - utula paprocie do snu. Otwiera przepływy czystości, by w krain zwiędłych obicia tchnąć promyki bezczasowej jasności. A ona rozświetla poznania zakątki i poleruje zakurzone szczątki świadomości w

W drodze po Święte Słowa!  Po słowa z duszy, słowa inspiracji, słowa jaźni świeżej i klarownej. Słowa, za które mamy całkowitą odpowiedzialność. Słowa, które wypływają z ciszy serca, wiemy zatem, że są całkowicie nasze i mogą pomóc nam w wielu sprawach codziennych i pozaziemskich. Słowa mają moc, o której pamiętać to nasz duchowy obowiązek. 

Słowa chciałyby być usłyszane przez mieszkańców ziem Tego języka.  W drodze są różne przystanki, choć droga jest jedna. Są różne odnóżki i  przestrzenie pośród wymiarów niestworzonych. Są wszechświaty malutkie i ogromne, piętrzące się na sobie w formach krystalicznych i bogatych. Światy równoległe na tysiące podzielone jeszcze i w każdym inne realizacje, twory nowe, czasoprzestrzenie zapętlone we własnych myślach. I jest Ziemia. I człowiek, niezależnie, jakie wymiary by odwiedzał, jakich kontaktów dostępował, jaką wiedzę posiadł - jest. I Ziemia jest. A słowo pomiędzy tym wszystkim perłuje, wibruje, kreuje ziemskie obecności blask nadając spojrzeniom, łącząc je w jedno, w jednolitości zbierając wszystkie człowiecze poszukiwania, w jedności światów, w brahmanie jednym - w braterstwie, współodczuwaniu, kreowaniu radosnym, byciu prostym. Jakże prostym! Czujesz to? Wyobrażasz sobie? Widzisz Drzewo?  Jak ono zanurzone w ziemi, ku niebu się pnące, lecz będące tu i

Końcówka Miesiąca Księżycowego, będącego czasem realizacji zupełnie nowych rzeczy, przekroczeniem barier, o których nie miałam pojęcia, powrotem do Mocy, która uśpiona czekała na znak, by powstać i pokazać swoją Prawdę w sposób pełen.  Kocham Cię Duszo Światła Subtelny powiewie Kobiecości Kocham Cię Duszo Słońca Serce Księżyca Ziemio rozbudzona, gorejąca ogniem Życia )()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()( Mężowi Miłować Cię  to czuć na wargach krople rosy letniej ciepłej i rześkiej jak kwiaty lotosu na wodzie Miłować Cię to  przekraczać bariery umysłu kochaniem prostym lekkim w sercu rosnącym Miłować Cię to tulić we śnie tulić ramionami tulić całym ciałem Miłować Cię  to energią wskrzeszać iskry  i zlewać się w jedno Tkać z nich  Czucie Życia  bogate w siły i odwagi prądy Tkać z nich marzenia spełnione w każdej

Nie trzeba być artystą, aby życie postrzegać, jako sztukę - kreację, której piękno i harmonia zależy od ogólnego flow, dawki inspiracji i spokoju. Aczkolwiek artystyczne postrzeganie z pewnością ułatwia wejście w taki "tryb" duchowego rozwoju :) Naturalnie bowiem przekształca wszelkie ograniczenia i blokady w twórcze potrzeby i kreacje. 

„Nic nie może wznieść się wyżej niż własne źródło.  Nic nie wyewoluuje, dopóki nie stanie się podstawą ewolucji.  Nic nie manifestuje się w efekcie, dopóki nie jest w przyczynie”. 

Nów pierwszy w roku (I 2018) Obfitość.  Ciepła się uczę w Zimie, jak i zieleni roślin w ich nagich gałęziach. Obfitości w braku, choć on wyimaginowanym wzorcem był z przeszłości. Słucham, dotykam, smakuję... materia przejawia się w Bycie, choć jej energia płynie. Mnożenie, zwiększanie, rośnięcie Bytu - tylko Miłością. Przywołuję spokojną Miłością. Jak wiele można, gdy czucie i myśli tak stabilne, a praca wewnętrzna ułożona, swe rytuały rozpoznane, pokochane Ja i Duszy szepty śpiewne... Spokojna ta Miłość jest czuciem Jedności, a ona przecież tak barwna, wesoła, figlarna! Czeka wręcz na wzniecenie ognia, docenienie jej nieskończonego istnienia i różnych form fizycznej manifestacji. Tak Ciepło nie pochodzi z zewnątrz, choć to łatwiejsze, szybsze, a ze środka samego Istoty. Istota rośnie, jest sobą bardziej, nietłumiona, odważna, rozgrzewa skostniałe struktury i tworzy nowe. Ach nowe! Połączenia energii Dawania i Brania, wymiany, ale i właśnie Rośnięcia. By ś

Podróż duchowa, czy jakkolwiek można nazwać rozwój wewnętrzny jest dla każdego człowieka zupełnie odrębnym doświadczeniem. A jednak choćby tworząc tę stronę, wiem, że są punkty wspólne dla wielu ludzi. Są punkty, które łapiemy w naszych duszach, umysłach, bo są powtarzalne, są w świadomości wszystkiego, co jest. W zasadzie, powtarzam jak mantrę: tat twam asi - ty jesteś tym... W tym poście chcę przedstawić krótko pewne drogi, które otworzyły się przede mną po wyczerpującym wręcz duchowo procesie rozbudzania. Rozbudzania się na wielu płaszczyznach, co mogliście obserwować na tym blogu. Pisząc, wgrywałam do swego umysłu te rzeczy, które przychodziły do mnie w intuicji, medytacji i wszelkich innych doświadczeniach. To co obserwuje obecnie, idąc dalej za życiem i światem, jest to, że mój umysł poczuł się zrównoważony w tej drodze. To znaczy, że te chwiejności odkrywania duszy i siebie, stały się dla niego już nudnym dodatkiem do rzeczywistości. Istotne jest czucie i bycie - sobą. I kier

Byciu w chwili, w teraz towarzyszy szereg przyjemnych dla świadomości i umysłu wrażeń: spokój, akceptacja, brak pędu. Zasiadając choćby do medytacji właśnie na tym się skupiamy: aby być w obecnym momencie i nie zakłócać się myślami z przeszłości i wyobrażeniami na przyszłość. Oczywiście jednak myśli dalej płyną. I cóż teraz - wyłaniają się z podświadomości, z różnych warstw Ja. Zabiegają o uwagę, o ich oczyszczenie, przemyślenie, pokochanie. Świadomie możemy w medytacji zająć się tym wszystkim, przepracować, ujednolicić własne wnętrze, aby móc już naprawdę energicznie wejść w tryb zupełnie nowego postrzegania. Ostatnie doświadczenia przypomniały mi o tym, jak istotne jest czucie jedności. I nie chodzi tu o roztopienie ja, likwidację ego, bo gdy tego nie będzie, to i pamiętać nie będziemy mieli o czym. Wyciąganie lekcji czy też wskazówek z doświadczeń zakłada istnienie Ja. To Ja umożliwia nam pamięć, ale także do pewnego stopnia wpływ na świadomość. Nasz umysł, ściśle powiązany z pocz