Świat Obok

      Z reguły o tym, gdzie poniesie mą duszę, wiem tylko na podstawie krótkich haseł i przewidywań zanotowanych gdzieś z fantazją w którymś z moich dzienników. Takie mentalne wysyłanie siebie gdzieś - w celu zdobycia wiedzy, o której nawet nie mam pojęcia, ani czy w ogóle ją zdobędę - robię już od jakiegoś czasu, od paru lat, odkąd odkrywam, a nawet badam - jak czasem mówię - świadomość. Więc od paru lat, regularnie wysyłam gdzieś swoją duszę, aby zdobyć wiedzę i poszerzyć świadomość. To wysyłanie przebiegało w różny sposób - np. kiedyś w formie liczb na tarczy zegara, intuicyjnie przemykała poprzez doświadczenia własnej Jaźni. Innym razem podróżowałam po przestrzeni kosmicznej ucząc się o fizyce, astronomii i astrologii, teorii wymiarów i innych poszerzających wiedzę o świecie elementach. Czas takiej podróży był zależny od moich przeczuć, ale z reguły były to długie wyprawy, na rok. Dlatego, że balowa atmosfera grudnia/stycznia to dobry moment na powrót i ponowne wyruszenie. Co jeszc

=-=   Utrwalenie w Prawdzie   =-= Poezja dla ciała (druga) ~ Są wszędzie myśli o życiu Łączniki z rzeczywistością poza obrazy śmierci ~ Salvia Divinorum Pobliskie echa stuletniej wierzby  w czas nieistnienia przestrzeni, mruczą kołysanki wypychają mnie na falach myśli szybko, bez oddechu  ku zniknięciu Rozpływanie się i świadomość nieistnienia Bolesna, a tak pożądana Gryzie skrawki z otoczenia Szukam obrazków życia Nazw i starych labiryntów Prostują się w odwecie Wszystkie drogi w jedną,  pomnożone obliczami Innego, wysp rozrzuconych po wszechświecie Rzeczywistość się zamknęła Błysk światła w niej... zapłonął starym pragnieniem życia   Zbieram kawałki tego, co mną znów będzie, okruchy słów powolnego powracania Plotą warkocze istności  Wciąż niestabilnie zaznaczane  zmysłowym kontaktem z bytem Poezja dla ci