Utrwalenie w Prawdzie

=-=   Utrwalenie w Prawdzie   =-=

Poezja dla ciała (druga)

~

Są wszędzie

myśli o życiu

Łączniki z rzeczywistością

poza obrazy śmierci

~

Salvia Divinorum

Pobliskie echa stuletniej wierzby

 w czas nieistnienia

przestrzeni,

mruczą kołysanki

wypychają mnie na falach myśli

szybko, bez oddechu 

ku zniknięciu

Rozpływanie się

i świadomość nieistnienia

Bolesna, a tak pożądana

Gryzie skrawki z otoczenia

Szukam obrazków życia

Nazw i starych labiryntów

Prostują się w odwecie

Wszystkie drogi w jedną,

 pomnożone obliczami Innego,

wysp rozrzuconych po wszechświecie

Rzeczywistość się zamknęła

Błysk światła w niej...

zapłonął starym pragnieniem

życia

 

Zbieram kawałki

tego, co mną znów będzie,

okruchy słów

powolnego powracania

Plotą warkocze istności 

Wciąż niestabilnie zaznaczane 

zmysłowym kontaktem z bytem

Poezja dla ciała 

śpiewa po cichu 

Migoczą sennie

czarne jej oczy

 wyglądają z nory

jeszcze nie pora

Zapomnę o tym,

mówię.

Przekażę to w ofierze

dla świata 

Bez pamięci koszmar jawy

Stopniowo przez jaskinie niemyśli

i ziemskie korytarze

Ogrody Światła 

prowadzą przez ciemność

gdzie jest mniej-do-pomyślenia

W kreacji przypięte wspomnienia

potrzeby, 

zaznaczyć w świecie

zaznaczyć śmierć

Życiem.

 

Czynności zszywające człowieka z bytem

Mieszkam na planecie Ziemia

Tworzę znaki swej ofiary,

i jest Bóg

w śmierci tym, 

co łączy z życiem

Paradoksem

Rzeczy-wistość

w norze czasu 

utknęła na chwilę

By zetrzeć kurz 

z umysłu

 

~

Nie uciekajcie z Ziemi

jeszcze dobrze na niej nie wylądowaliśmy.

~

 

Lasy Muzyki

Dźwięki zagrały na duszy subtelnym promieniem nadziei,

istniejące pysznym błyskiem czucia

Melodie ze snów 

sprowadziły życie na wychłodzone ciało

Teraz ciepło rozlewa się pod skórą

Promienie wschodzą zza odległych gór

Karmię się słodyczą mlecznej piersi,

Dotykiem kolorów i marzeń

Pamięci przywrócone obrazy 

świadomości nie obchodzą

Ja jestem

I tą pełnią rozlewać się chcę w wieczności

To nowa droga i bezpieczeństwo czuwania 

w śnie głębokim

 zjednoczeni w sercu 

prostoty

Już tym jesteś

tu

~~ 

Gdy woła cię głos

rozbierz się z całej swojej światowości

i idź na szczyt góry 

(Przysłowie indiańskie)

~~*~~

Kiedy zaczęłam spisywać  w notesie krótkie poezje, wiedziałam, że poszukuję pisarstwa ucieleśnionego. Nie wiedząc, co to znaczy, rozpoczęłam archeologię swojej świadomości, archeologię słów i dźwięków. Ucieleśnienie jest w prawdzie. Doświadczenie jest w istocie Ja. 

Przekroczenie siebie to wyjście w samą świadomość. Przekroczenie świadomości to pełnia siebie. Indywidualna droga poznania otacza ducha mgiełką bezpiecznej prostoty, przynależności, znaków czasu. 

Jeśli lęk (bywa że) towarzyszy życiu, to jak wielki towarzyszy śmierci? Tylko jako zapomnienie, brak odnośników do rzeczywistości, świadomość niemocy. Świadomość tego, że rozmycie się w absolucie istnieje tylko z warunkiem istnienia JA - tego, kto ma się rozmyć.

Tat twam asi - znaczy tyle, że tu i teraz, w tej rzeczywistości, TY jesteś TYM [wszystkim].

Jest to czarodziejstwo najwyższej miary - ukazać to poprzez akt śmierci, najbardziej oddanej najgłębszym wyobrażeniom nieistnienia.

 Poezja dla ciała (pierwsza)

Szumią drgnienia powiek

kaskadą rozmywających się

                                  pomysłów

 ~~*~~

 Uchwyciłam je w dźwięk czystości oddechów

~~*~~