Śpiewnik listopadowy - Artur Międzyrzecki

To mój ulubiony jesienny wiersz. Artur Międzyrzecki jest mistrzem w kreowaniu przestrzeni, płynięciu poprzez czasoprzestrzeń, rysowaniu słowem plastycznych krajobrazów. Dotykają one duszy, przenikają ją na wskroś i pozostawiają po sobie dziwne ciepło w środku. Ciepło wypitej późną, jesienną nocą gorącej herbaty, nad tomikiem wierszy...

Śpiewnik listopadowy

1

Jesieni serca siostro cienia

Kochanko rozstań i podróży

Głęboka zieleń zapomnienia

Z różanych cierni przyszłość wróży

W ogrodach żalu w mgle pożegnań

Kraczą w przelocie wronie stada

Ulica klonów krwią nabiegła

W okrutnym świetle listopada

I wszystko gmatwa się i chmurzy

Wszystko ciemnieje powolutku

Kochanko rozstań i podróży

Co nam zostało oprócz smutku?

2

Ta po dramacie pusta scena

Zapadnia co aktora więzi

Te gwiazdy co jak w rogach rena

Lśnią zaplątane wśród gałęzi

Ten dmuchający w czarne drzewa

Spieniony wiatr listopadowy

Niby akwilon co rozchwiewa

Norweskie pióra białej sowy

To tchnienie co ci płuca zżera

Ta mgła co krwią wspomnienia broczy

I ta w birecie Heideggera

Śmierć która wlepia w ciebie oczy

I cieć co wpuszcza cię do bramy

Zionącej moczem i bełtuchą

I nigdzie niezameldowany

Księżyc jak wielkie łapsa ucho

3

Samo po sobie jest żałobą

To miasto gdzie nikt się nie śmieje

Sam nie wiesz kto się minął z tobą

By w ciemne zaszyć się aleje

Maestro szajsu król na sznapie

Czy ktoś z młodzieńczej twej legendy 

Czy anioł co przeleciał tędy

Kapłan czy błazen pokolenia

Kizior co się na nogach słania

Cinkciarz co strzelić chce jelenia

Czy Makrot ciekaw twego zdania

4

Wszyscy co zdrowie twoje pili

Wszyscy z którymi jesteś kwita

I ci co do krwi cię zranili

Stoją w kolejce po litr żyta

Zataczający się szalbierze

Zbój co przypija do oszusta

Łotr co na świadka łotra bierze

Sobowtór z głębi tego lustra

I ta co kocha cię i dręczy

Szczęście ulotna złudna piękna

Promienna zjawa złych miesięcy

Zapadła w ciemność twego tętna

5

Ta w odrętwiałych kamienicach 

Klasyczna lokatorów lista

Dzieciate stadła przy rodzicach

Z byłym związkowcem eks-artysta

Duch co w Peweksach supła centy

Trup co za wojnę ma medale

Zdezelowany bard stuknięty

I trzech rencistów po zawale

I nieobecny od lat paru

Wychodźca do zamorskich stron

Splunięcie zbira go pożegna

I jazgot podwarszawskich wron

6

Te wszystkie nasze dzienne fuchy

Lata przeżyte jak się zdarzy

Te nie do pary nasze ciuchy

Te nasze buble nie do twarzy

Ten kruk krzyczący: koniec! koniec!

Statystom więźniom łowcom szmalu

Te infernalne gry w nic o nic

Na obrotowych scenach żalu

I strzelający sobie w usta

Legendy pogrobowiec blady

I los jak szelest kart oszusta

I miłość nad karnetem zdrady

1984

Koniec gry, 1987